Wiadomo, że do "zapisania" muzyki jest potrzebna pięciolinia.
Wyróżniamy dwa rodzaje kluczy:
a) klucz wiolinowy zwany również kluczem G. Druga nazwa wywodzi się z położenia klucza.
b) klucz basowy zwany również kluczem F. Jego nazwa również wywodzi się z położenia, a wygląda następująco:
W tym przypadku nuty czyta się tak:
Jak widać w tym wypadku jest pokazana sytuacja gdzie występują dwie oktawy czyli osiem dźwięków postawowych tworzących szereg zasadniczny. Na klawiaturze fortepianu wygląda to mniej więcej tak:
Powyższe oktawy prezentują się na pięciolinii (klucz wiolinowy) w ten sposób
Klucz basowy:
Ok, tyle o zapisie nutowym, a teraz o wartościach pauz i nut.
Nuta to umowny znak graficzny wyrażający określoną wysokość dźwięku i wartość czasową.
Wyróżnia się szereg dźwięków zasadniczych czyli c, d, e, f, g, a, b. Jest to siedem tonów.Jest również szereg dźwięków diatoniczych których obejmujący 12 półtonów: c, cis, d, dis, e, f, fis, g, gis, a, ais, b.
 |
Szereg zasadniczy Szereg diatoniczny
A teraz coś co najbardziej istotne a mianowicie nuty. Podstawową i najdłuższą wartością muzyczną jest cała nuta. Liczy się ją do czterech. Następnie wyróżnia się półnutę czyli połowę wartości całej nuty. Połowę półnuty stanowi ćwierćnuta, jej połowa zaś to ósemka. Ta dzieli się na szetnastkę, która zawiera dwie trzydziestki dwójki. I tak do sześćdziesiątki czwórki. Graficznie ma się to mniej więcej tak:
 Pauza to również znak graficzny oznaczający czas trwania przerwy między dwoma dźwiękami. W przypadku pauz nazewnictwo została zaczepnięte z nut.  Na razie tyle wystarczy. Mam nadzieję, że post ułatwi co niektórym początki w nauce. |
Wyświetl komentarze